Πρίν από ένα εικοσα-ήμερο συμμετείχα σ'
ένα τριήμερο επιστημο-
νικό συνέδριο στην
Θεσσαλονίκη. Αποφάσισα να μεταβώ
οδικώς για να μπορέσω,
δοθείσης ευκαιρίας,
να μεταβώ σ' ένα χωριό
στη Βουλγαρία κοντά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Ο καιρός και τις τρείς ημέρες στην Θεσσαλονίκη θύμιζε Αγγελο-
πουλικό τοπίο. Εμπόδιο ανυπέρβλητο για να
μπορέσεις να σουλατσάρεις στην πόλη μετά το
πέρας του ημερήσιου συνεδριακού προγράμματος.
Ετσι οι κινήσεις μου περιορίσθηκαν εντός του συνεδριακού κέντρου
και στο lobby του ξενοδοχείου.Την τρίτη ημέρα με το τέλος του συνεδρίου αποφάσισα να ταξιδέψω μέχρι
το Mέλνικ. Ενα κρασοχώρι που
απέχει γύρω στα τριάντα χιλιόμετρα από τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η ώρα ήταν 1.30 το μεσημέρι και η διαδρομή πλησιάζοντας στις Σέρρες ήταν πολύ άσχημη.
Το χιόνι σε πολλά σημεία έφτανε το μισό μέτρο,
ευτυχώς ο δρόμος ήταν καθαρός και έτσι κατά-
φερα χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες να φτάσω στα
σύνορα στον Προμαχώνα. Στο Ελληνικό συνορι-
ακό φυλάκιο δεν καθυστερήσαμε καθόλου
μια γρήγορη ματιά στο κατάστημα των συνόρων χωρίς
κάτι το ενδιαφέρον πλήν των μυρίων Ελλήνων που
συνωστίζονται μπροστά στα ράφια και συγκρίνουν τις τιμές. Περάσαμε πολύ γρήγορα τον Βουλγαρικό έλεγχο, πληρώσαμε 5 Ευρω κόστος διοδίων για την Βουλγαρική επικρά-
τεια,στη διαδρομή Αθήνα Θεσσαλονίκη ουτε που θυμάμαι πόσες φορές πλήρωσα και συνεχίσαμε ακολουθώντας τις πινακίδες την διαδρομή πρός το
χωριό Μέλνικ.
Συνολικά από Θεσσαλονίκη η διάρκεια του ταξιδιού
ήταν περίπου μιάμιση ώρα.Φθάνοντας στο χωριό
αντικρύζεις
μια αναλλοίωτη εικόνα υπαίθρου μεσπιτάκια λητά που διατηρούν ομως την
αρχιτεκτονική τους
άποψη και μερικούς
ξενώνες περιποημέ-
νους και καλόγουστους.
Μια γρήγορη βόλτα στα
καλντερίμια του χωριού
ηταν απαραίτητη για να
σχηματίσουμε μια εικόνα. Το χωριό
αναπτύσσεται εν μέσω δύο βουνών και χωρίζεται
στη μέση από ένα χείμαρο.Δεν είδαμε κανένα
σπίτι, ακόμη και τα νεόδμητα,που να μην ακο-
λουθεί την αρχιτεκτονική και τον τρόπο κατα-
σκευής του τόπου.Τα γηϊνα υλικά, πέτρα ξύλο,
ήταν τα κατ' εξοχήν υλικά κατασκευής, όλα τα
καλντερίμια ηταν στρωμένα με κυβόλιθους
και βέβαια πουθενά δεν είδα αλουμίνιο, ελπίζω
οι Ελληνες να μην τους επηρεάσουν γρήγορα.
Μετά την γρήγορη περατζάδα επιλέξαμε ένα
καπηλιό για το μεσημερινό γεύμα και βέβαια
την πρώτη μας επαφή με τους τοπικούς οίνους.
Η ποικιλία πολύ μεγάλη και η παλαιότητα
των φιαλών αξιοθάυμαστη. Η σπεσιαλιτέ της
περιοχής είναι κατσικάκι και αρνάκι στο
φούρνο, σαφώς και τα επιλέξαμε,για να τα συνο-
δεύσουμε μ' ένα Merlot του 1995. Από την
μυρωδιά του φελού καταλάβαινες οτι είχες να
κανεις μ' ένα αριστούργημα για τον ουρανίσκο.
Στην επαφή με τις νευρικές απόλήξεις της
γλώσσας επιβεβαιώθηκα πλήρως και από κόστος,
ακριβό για τα δεδομένα της Βουλγαρίας, 12 ευρω,
είπατε τίποτα;
Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο, η ώρα είχε φθάσει 8
το βράδυ και έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της
επιστροφής για Θεσσαλονίκη.Φύγαμε με μιά
γλυκιά ανάμνηση γι' αυτό τον γραφικό τόπο που
θυμίζει την Ελλάδα του 60-70, γυρίζοντας η
υπόσχεση γράφτηκε στό υποσυνηδειτό μας οτι
το μέρος αυτό θα το ξαναεπισκευτούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου