Ταξιδιωτικό ιστολόγιο για ανταλλαγή εμπειριών, γνώσεων, απόψεων, συμβουλών με καμβά τις καινούργιες και μοναδικές εικόνες στα μάτια του σύγχρονου globetrotter.
Πρίν από ένα μήνα μου έστειλε φίλος ναυτικός αυτές τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες από το πλοίο (γκαζάδικο) CAP LEON κατηγορία ice class σε ταξίδι, τον Γενάρη του 2007, κάπου μεταξύ Αλάσκας και βόρειου Καναδά. Το τι συνθήκες επικρατούν στήν κουβέρτα του πλοίου, οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Με τα ευχαριστώ μου γι' αυτές τις σπάνιες εν πλώ παραστάσεις και τις ευχές μου για γαληνεμένα ταξίδια αφιερώνω σε όλα τα μέλη του πληρώματος την ''Αντινομία'' του ποιητή Νίκου Καββαδία
Ο οίνος είναι ένα αλκοολούχο ποτό προϊόν ζύμωσης του χυμού των σταφυλιών (μούστος) σε διάφορες αποχρώ- σειςτου λευκού καί του κόκκινου καί με ποικιλία γεύσεων. Το κρασί είναι ιδιαί- τερου ενδιαφέροντος για διάφορους λόγους. Είναι αφενός ένα δη- μοφιλές ποτό πού συ- νοδεύει καί ενισχύει ένα ευρύ φάσμα γεύσεων από τις πιό απλές καί παραδοσιακές ως τις πιό σύνθετες, αφετέρου αποτελεί σημαντικό αγροτικό προϊόν πού αντικατοπτρίζει την ποικιλία τού εδάφους την δια- φορετικότητα τού κλίματος καί βέβαια πολλές φορέςτο πολιτιστικό επίπεδο των πληθυσμών πού το καλλιεργούν.Ο οίνος χρησιμοποιείται επίσης σε θρησκευτικές τελετές ενώ το εμπόριό του είναι σημαντικής σπουδαιότητας οικονομική δραστη- ριότητα μέχριστις μέρες μας. Ιστορικά στοιχεία για το κρασί υπάρχουν από το 5.000 π χ. Οι αρχαίοι Ελληνες έπιναν κρασί αναμειγνύοντάς το σε αναλογία 1:3 (ένα μέ- ροςκρασιού πρός τρία μέρηνερού). Διέθεταν ειδικά σκεύη,τους κρα- τήρες, για την ανάμειξη και τον δροσισμό. Το κρασί πού δεν είχε αναμειχθεί ονομαζόταν άκρατος οίνος καί η πόση του εθεωρείτο βαρβαρότης.Το συνιστούσαν οι γιατροί στους αρρώστους καί το έπινανεπίσης στα μακρυνά ταξίδια ως τονωτικό. Το κρασίείναι άρρηκτα δεμένο με την πολιτιστι- κή κληρονομιάτων Ελλήνων καί κατ' επέκταση με τις ανθρώπινεςαξίες των αγροτικών πληθυ- σμών πού το παράγουν.Στα πλαίσια της γνώσης τωνιστορικών πολιτισμικών καί γευσιγνωστικών δεδομένων αναπτύσεται τα τελευταία χρόνια ο λεγόμενος οινικός τουρισμός ο οποίος ακολουθεί τους δρόμους τού κρασιού. Ενας απ' αυτούς είναι καί ο θαλάσσιος δρόμος πού οδηγεί τόν επι- σκέπτη στα διάφο- ρα νησιά του ιονίου και του αιγαίου αρχι- πελάγους. Μετά από όχι καί τόσοπολύ σκέψη αποφάσισα για ένα τριήμερο να ακολουθήσω την θαλάσσια διαδρομή πού θαμε οδηγήσει στη Θήρα, για ναεπισκεφθώ το μουσείο οίνου του Γιώργου Κουτσογιαννόπουλου καθώς επίσης να γευτώ καί τα κρασιά τού ομώνυμου οινοποιείου. Το μουσείο βρίσκεται στο κεντρικό δρόμο από Φηρά για Καμάρι στη περιοχή του Βόθωνα. Τα εκθέματα αναδυκνείονται σε υπόσκαφο χώρο (σπηλιά) σε βάθος 8 μέτρων κάτω από την γήκαί σε μήκος 300 μέτρων σε σχήμα λαβύρι- νθου.Ο επισκέπτης μπορεί να κατανοήσει την ζωή τουΣαντορινιού αμπελουργού καθώς καί την ιστορία του κρασιού, σ' αυτό τον άνυδρο τόπο, από το 1600 έωςκαί το 1970. Για την δημιουργία του μουσείου χρειάστηκαν 21 κοπιαστικά χρόνια σκληρής δουλειάς με υπομονή καί επιμονή όπως με πολύ υπεριφάνεια, για το τελικό αποτέλεσμα, μού αναφέρει ο κος Κουτσογιαννόπουλος ο οποίος εκπροσωπεί την 4η γενιά των ομώνυμων οινοποιών.Ολα τα εκθέματα εργαλεία, σκεύη καί μηχανήματα είναι αυθεντικά καί σπάνια κομμάτια τα οποία έχουν δουλέψει για τις πρηγούμενες γενιές έχοντας αφήσει την ψυχή τους να υπάρχει στο χώρο. Στο μουσείο όλα τα εκθέματα παρουσιάζονται με σειρά ανάλογα με τα στάδια παραγωγής του κρασιού το κλάδεμα, το όργωμα, το τρύγο, το ζύγισμα καί το πάτημα των σταφυλιών ο δε μηχανολογικός εξοπλισμός παρου- σιάζεται με χρονολογική σειρά. Τα σπάνια εκθέμα- τα, μηχανημάτων καί εργαλείων οινοποιήσεως σε μεταφέρουν σε άλλη εποχή καί βεβαίως η περιή- γησή μου τελειώνει στο γραφείο του ιδρυτή του οινοποιείου του Γρηγορίου Κουτσογιαννόπουλου με όλα τα προσωπικά του αντικειμενά καί είδη γραφείου από το 1870. Στο τέλος είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τρία από τα καλύτερα κρασιά πού παράγει σήμερα το οινο- ποιείο στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Πίνοντας καί διεγείροντας τόν ουρανίσκο μου, με τις αιγαιοπελαγίτικες αρωματικές καί φρουτώδεις γεύσεις σε κάθε γουλιά από το ασύρτικο, συνειδητοποίησα την συντεταγμένη αδιατάρακτη καί άοκνη γονιδιακή δύναμη της συνέχειας.
Από μικρό παιδί διαβά- ζοντας διάφορα κατα- σκοπευτικά διηγήματα ονειρευόμουνα κάποια στιγμή να γνωρίσω τα σημεία ανταλλαγής των κατασκόπωνόπως ειναι η γέφυρα Glienicke και το checkpoint Charlie στο Βερολίνο. Kαι τα δύο τα επισκέπτεσαι έχοντας ως προορισμό το Βερολίνο. Η γέφυρα των κατασκόπων βρίσκεται τώρα πιά στο δρόμο από την πρωτεύουσα της Γερμανίας για το Podstam, εκεί όπου έγινε καί η ομώνυμη συμφωνία μεταξύ Στάλιν, Τσώ- ρτσιλ καί Τρούμαν. Η διαδρρομή είναι πανέμορφη σε κα- ταπράσινη φύση και μετην χαρακτηριστι- κή Γερμανική τάξη. Φθάνοντας στη γέφυρα απολαμβάνεις το παραποτάμιο τοπίο με την οργιαστική βλάστηση πέριξ του ποταμούHavel. Η γέφυρα παραμένει ατόφια και καλοσυντηρημένη από κατασκευής της το 1907. Οι εικόνεςπέριξ της γέφυρας αφήνουν την φαντασία σου να ταξιδέψει στα χρόνια του ψυχρού πολέμου με την Γερμανία χωρισμένη στα δύο και τη γέφυρα ένα από τα σημεία σύνδεσης του καρατομημένου γίγαντα. Μέχρι το μεσημέρι η περιοχήσφίζει από το πήγαινε έλα των του- ριστών και τον συνο- στισμό των τουριστικών λεωφορείων βλέπετε κάθε τιοι άνθρωποι το χρησιμοποιούν ως τουριστική ατραξιόν.Δυστυχώς εκεί γύρω δεν υπάρχει κάποια καφετέρια για να καθίσεις οπότε αναγκαστικά ορίζεις ως τελικό προορισμό το Podstam. Mετά από οδήγημα τριάντα χιλιομέτρων περίπου πάντα σε δρόμους απαράμιλης Γερμανικής τάξης φθάνουμε στή πρωτεύουσα τού Βραδεμβούργου. Μία πόλις ήσηχη αλλά ζωντανή πεντακάθαρη με τριόροφα το πολύ κτήρια βαμμένα με ζεστά γήινα χρώματα με όμορφα cafe, εστιατόριακαι βέβαια κλασικές Γερμανικές μπυραρίες. Η ώραείχε φθάσει 2.30 οπότε μία εύγευστη ντόπια μπύραήταν μία καλή επιλογή συνοδευμένη με ένα κλασικόΓερμανικό γεύμα. Καθίσαμε σε μιά μπυραρία στόκέντρο της πόλης με ευγενέστατες και πολύ εξυπηρετικές σερβιτόρες οι οποίες μας εξήγησαν με κάθελεπτομέρια για το μενού της ημέρας. Διαλέξαμε αυτά πού μας πρότει- ναν και εκ του αποτελέσματοςείχαν απόλυτο δίκιο. Η γεύση της πατατοσαλάταςέγινε σημείο αναφοράς τής παρέας η δε μπύρα καλά ζυμωμένη σερβιρι- σμένη στα ποτήρια τού ενόςλίτρου ξαφρισμένη με τηνξύλινη σπάτουλα, μίαπραγματική Γερμα- νική μυσταγωγία. Ακολούθησεο καφές με αυτό το υπέροχοάρωμα, αλήθεια στηΓερμανία πουθενά δεν έχω πιείάσχημο καφέ,καιμετά την εξόφληση του λογαρισμού,48 ευρώ γιατρία άτομα, πήραμε το δρόμο τηςεπιστροφής για το Βερολίνο.
Αφήνοντας πίσω τα τελευταία μέτρα γής των σαν τσόχα μπιλιάρδου πράσινο (με τις αγελάδες και τα πρόβατα που βόσκουν χλόη σκοτσέζικη,ακινητώντας,σαν σε ταμπλό βιβάντ) δίνει απότομα τη θέση του σε μια άλλη γεωμετρία: τα εδάφη ψηλώνουν ,σκουραίνουν,αγριεύουν,γίνονται όγκοι,ασυμμετρίες που εδώ κι εκεί σπάζουν με νερά, λίμνες βαθύχρωμες και στέρνες - πάντα καταμεσής στο τίποτα. Ο ίδιος θεός (με το ίδιο κιλτ!), καμιά αμφιβολία, μόνο που εδώ η θρησκεία θαρρείς είναι άλλη: άνθρωποι πιο αψείς, όπως τα χώματα,πιο μπρούτοι από την αλαφράδα των πεδινών,με ένα πιο μαβί στο βλέμμα,με ένα πιο όνειρο(ή είναι η ιδέα μου;) στις κινήσεις.
Τελευταίες μέρες ενός Απριλίου πιο ζεστού απο κάθε άλλη φορά μέσα στα τελευταία 1300 χρόνια(ή κάτι τέτοιο) στη Σκοτία - μ' αρέσει να βιώνω την εξαίρεση σε έναν τόπο εξαιρετικό. Σκέφτομαι χαμογελώντας τον Τ.S. Eliot: "April is the cruelest month.../mixing
memory and disire...". Οι καιροί αλλάζουν, οι εποχές επίσης, ο άνθρωπος ανακατεύει(σαν τις δυσοίωνες μάγισσες του Μάκβεθ) τη μοίρα του στο καζάνι της ζωής."Τι μένει πια ίδιο;", αναρωτιέμαι μελαγχολικά.
Σύμφωνα με την φιλοσοφία των Μπαντού, οι άνθρωποι δεν είναι όντα, αλλά δυνάμεις. κάτι παραπάνω από το αποτέλεσμα της κληρονομικότητας και της εμπειρίας τους. Δεν είναι δηλαδή μόνο το περιεχόμενο, οι επιθυμίες, η μνήμη και η προσωπικότητά τους, αλλά ταυτόχρονα και οι δυνάμεις από καθετί νεκρό ή ζωντανό, που ανά πάσα στιγμή τους κυριεύει. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ο εαυτός του,αλλά το κράμα όλων των περασμένων γενεών που εξακολουθούν να ζούν μέσα του, δεν είναι ένα όν με δική του ψυχή, αλλά κομμάτι του απόηχου, σπλαχνικού ή άσπλαχνου, κάθε ρίζας και πράγματος γύρω του.Και, επομένος , αν είμαστε η δύναμή μας -σκέφτομαι-,είμαστε και οι υπηρέτες των δυνάμεων των γενεών που πέρασαν.
Στο αποστακτήριο του Talisker (το όνομά του βγαίνει από το Thalas Gair, ένα μεγάλο βράχο στο Loch Harport - Loch ίσον λίμνη στα σκοτσέζικα), έχω την εντύπωση ότι συναντώ εντονότερα από οπουδήποτε αλλού (διότι δεν είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω στούς δρόμους του αλκοόλ της Σκοτίας) αυτή την αίσθηση της " δύναμης ", του πεπρωμένου της συνέχειας. Είναι ίσως το μονήρες του τοπίου, οι αντίλαλοι των γαελικών (της αρχαίας ντοπιολαλιάς) που ακόμα ηχούν εδώ κι εκεί, σαν ξαφνικές σπαθιές, στην άδολη γη, που στην πραγματικότητα, από το 1830, δεν ξέρει, σαν από ένστικτο διαιώνισης, να παράγει τόσο στρέιτ, τίποτε άλλο από ό,τι μάθαμε (μας έμαθαν) να λέμε single malt ουίσκι.
Πίνοντας αργότερα, σε κάθε ευκαιρία, ένα Talisker 10 ετών, κοιτάζοντας το φώς, κόντρα στις κορυφογραμμές των Guillin Hills (που ρίχνουν την βαριά σκιά τους στο μοναδικό αποστακτήριο του νησιού) το κεχριμπαρένιο χρώμα του και αναλύοντας στον ουρανίσκο τις μελένιες θαλασσινές και πιπεράτες γουλιές του, συνειδητοποιώ τη σκόρπια (παντού) δύναμη της αδιατάρακτης μέσα στο χρόνο συνέχειας. " Ένα κράμα των περασμένων γενεών που εξακολουθούν να ζουν...". Έτσι ακριβώς. Είναι ο πιο ζεστός Απρίλιος ,θαρρείς, από όσο υπάρχουν άνθρωποι και όλα (η γή και τα νερά του Skye, το Thalas Gair, οι μνήμες και οι εποχές) στροβιλίζονται παρηγορητικά μες στο μυαλό μου.
Mixing memory and desire... Cheers, Eliot, μακρινέ μου δάσκαλε, ο κόσμος δεν τελειώνει, σε ένα ποτήρι single malt τουλάχιστον όλα μπορούν ευτυχώς να βγάζουν ακόμα φύλλα και καρπούς, έστω και σε μία Waste Land, μία έρημη (όπως η δική σου ) χώρα.
As the road from the city of Brasov enters in the large valley of the Tarnava river, saddenly between two hills appears in its medieval beuty the town of Sighisoara. This gorgeous with its history of thousandsof years isthe home of Romanian, Hungarian and Saxon nations.In German Schaessburg, in Hungarian Segesvar. ------------------------------------ Η Sighisoara είναι μια μεσαιωνική πόλη που βρίσκεται σχεδόν στα σπλάχνα των Καρπαθίων. Ανακηρυγμένη απο την UNESCΟ ωςτόποςπαγκόσμιας πολιτιστικήςκληρονομιάς.Η πόλις εχει διατηρήσειτην αρχιτεκτονική της αναλλοίωτη με δεσπόζουσα θέση το μεσαιωνικό της κάστρο και περιτριγυρισμένη απο ενα εκπληκτικό δάσος.
Γενέτειρα του VLAD DRACUL,του "δράκουλα" των Καρπαθίων, κατοικείται κυρίως από Ρουμάνους , Ούγγρους και Γερμανούς. Στο μεγαλύτερο μέρος της πόλης δεν επιτρέπεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων κάτι που σημαίνει οτι ο επισκέπτης ανενόχλητος μπορεί να περιδιαβεί τα καλντερίμια του 14ου αιώνα. Το ρολόι δεσπόζει σχεδόν στο κέντρο της ιστορικής πόλης και είναι ορατό απ' ολα σχεδόντα σημεία της. Παρά τα πολλά σκαλιά αξίζει ν΄ ανέβειςτον πύργο του ρολογιού διότι η θέα είναι μοναδική. Εκείσε περιμένει μια έκπληξη. Στις τέσσερεις γωνιές του πύργου του ρολογιού υπάρχει ένα βελάκι το οποίουποδεικνύει και μία πόλη με τηνχιλιομετρική απόσταση σε ευθεία γρμμή, μία απο αυτές είναι η Αθήνασε μόλις...915 χλμ απόσταση. Καθώς αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν μπορεί κανείς να πάρει μια άμαξαγια μια ρομαντική βόλτα στα λιθόστρωτα σοκάκια της πόλης.Ολα ταδρομάκια οδηγούν σε μια κεντρική πλατεία όπου ζωγράφοι εκθέτουν με μεγάλη περιφάνεια τις γκραβούρες και τους πίνακες τους. Η Sighisoara ζεί σε πολύ χαλαρούςρυθμούς, 2-3 ημέρες είναι αρκετές, για να γνωρίσει ο επισκέπτης την πόλη και τα περιχωρά της. Το αυτοκίνητο είναι το καλύτερο μεσο μετάβασης, στους ξενώνες υπάρχουν χώροι στάθμευσης κ' ετσι η χρήση του είναι ασφαλης. Τό κόστος διαμονής δεν ξεπερνά τα 55 ευρώ για δύο άτομα ανά διανυκτέρευση και υπολογίστε ένα πλήρες γεύμα με ποτό, μπύρα η κρασί, γύρω στά 10 ευρώ το άτομο. Η καλύτερη εποχή για να απολάυσετε τήν περιοχή είναι η άνοιξη, δρόμοι χωρίς χιόνια και πάγους, οργιαστική βλάστηση καιβέβαια η φύση τών καρπαθίων αποζημειώνει τον κάθε ταξιδευτή.
Here's the top twenty most popular art museums in the world.The list below includes the number of visitors, name of themuseum, and the city that the museum is located in. The most popular exhibition was at the Tokyo National Museum in Japan which attracted more than 10.000 people each day! The twenty top art museums attracted more than 68 million people. 1. 8.300.00 - Louvre Paris 2. 5.509.425 - Centre Pompidou paris 3. 5.191.840 - Tate Modern London 4. 4.837.878 - British Museum London 5. 4.547.353 - Metropolitan Museum of Art New York 6. 4.518.413 - National Gallery of Art Washington 7. 4.310.083 -Vatican Museums Vatican City 8. 4.159.485 - National Gallery London 9. 3.166.509 - Musee d'Orsay Paris 10. 2.652.924 - Museo Nacional del Prado Madrid 11. 2.650.551 - National Palace Museum Taipei 12. 2.435.300 - Victoria and Albert Museum London 13. 2.395.075 - State Hermitage Museum St Petersburg 14. 2.232.475 - Kelvingrove Art Gallery and MuseumGlasgow 15. 2.219.554 - Museum of Modern Art New York 16. 2.133.149 - Field Museum Chicago 17. 1.772.255 - Tokyo National Museum Tokyo 18. 1.674.607 - Caxia Forum Barcelona 19. 1.650.00 - Moscow Kremlin Museums Moscow 20. 1.649.969 - Museum of Fine Arts Houston
"Ο τουρισμός ήρθε προς τη Μύκονο,δεν συνέβη το αντίθετο. Συγγραφείς και παντός είδους καλλιτέχνες την επισκέφθηκαν απο τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια - βλέπετε η Δήλος δεν απείχε πολύ. Καθώς δεν μπορούσαν να βρούν κατάλυμμα υπο το δήλιον φώς,αναγκαστικώς τους το παρείχε το φτωχό των ψαράδων εντευκτήριο. Οσοι έμειναν, τους προικοδότησε το κέρας της Αμαλθείας.Οι υπόλοιποι, οι οποιοι ησαν και οι περισσότεροι,μετανάστευσαν στο Πειραιά και στην Αθήνα,αναζητώντας μεροκάματο στον λιμένα και στις οικοδομές.Απο τους μεταναστεύσαντες, ορισμένοι επιδόθηκαν στις επιχειρήσεις, δημιουργώντας μια δεύτερη κερδοφόρο Μύκονο στο άστυ.Πενήντα χρόνια και βάλε τουρισμού πελέκησαν τα βουνά του νησιού: ανοίχθηκαν νέοι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι που το πλήγωσαν, οι πλαγιές με θέα οικήθηκαν απο επήλυδες, οι οποίοι τις έσκαψαν μετατρέποντάς τες σε πισίνες, οι παραλίες "κατακτήθηκαν¨ απο νεόδμητα οικήματα, τα τέσσερα επι τέσσερα όργωσαν την άμμο, τα ταχύπλοα χάραξαν την θάλασσα - τι να πείς; H μικρή κλίμακα αρμόζει στο νησί και η ήπια χρήση του.Τα μονοπάτια είναι μονοπάτια, τα λαγκάδια λαγκάδια, κι όσοι τα έστρωσαν με άσφαλτο ή με τσιμέντο,ώστε να έχουν πόσβαση στο κατάλυμά τους, ειναι χαμένοι απο χέρι.Ήδη βλέπω τα βούρλα τα κατεστραμμένα να σηκώνονται τεράστια και να θέλουν να τους πνίξουν, τα φρύγανα να βάζουν φωτιά, καίγοντας τις νέες κατοικίες, τα βουνα να θέλουν να ξαναβρούν τον όγκο τους, που θυσιάστηκε υπέρ ενός δωματίου με θέα¨
.JPG)
