Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

SKYE IS THE LIMIT !

Ένα υπερβατικό trip στο νησί Skye της Σκοτίας.

````````````````````````````````````````````````

Αφήνοντας πίσω τα τελευταία μέτρα γής των σαν τσόχα μπιλιάρδου πράσινο (με τις αγελάδες και τα πρόβατα που βόσκουν χλόη σκοτσέζικη,ακινητώντας,σαν σε ταμπλό βιβάντ) δίνει απότομα τη θέση του σε μια άλλη γεωμετρία: τα εδάφη ψηλώνουν ,σκουραίνουν,αγριεύουν,γίνονται όγκοι,ασυμμετρίες που εδώ κι εκεί σπάζουν με νερά, λίμνες βαθύχρωμες και στέρνες - πάντα καταμεσής στο τίποτα. Ο ίδιος θεός (με το ίδιο κιλτ!), καμιά αμφιβολία, μόνο που εδώ η θρησκεία θαρρείς είναι άλλη: άνθρωποι πιο αψείς, όπως τα χώματα,πιο μπρούτοι από την αλαφράδα των πεδινών,με ένα πιο μαβί στο βλέμμα,με ένα πιο όνειρο(ή είναι η ιδέα μου;) στις κινήσεις.
Τελευταίες μέρες ενός Απριλίου πιο ζεστού απο κάθε άλλη φορά μέσα στα τελευταία 1300 χρόνια(ή κάτι τέτοιο) στη Σκοτία - μ' αρέσει να βιώνω την εξαίρεση σε έναν τόπο εξαιρετικό. Σκέφτομαι χαμογελώντας τον Τ.S. Eliot: "April is the cruelest month.../mixing
memory and disire...". Οι καιροί αλλάζουν, οι εποχές επίσης, ο άνθρωπος ανακατεύει(σαν τις δυσοίωνες μάγισσες του Μάκβεθ) τη μοίρα του στο καζάνι της ζωής.
"Τι μένει πια ίδιο;", αναρωτιέμαι μελαγχολικά.
Σύμφωνα με την φιλοσοφία των Μπαντού, οι άνθρωποι δεν είναι όντα, αλλά δυνάμεις. κάτι παραπάνω από το αποτέλεσμα της κληρονομικότητας και της εμπειρίας τους. Δεν είναι δηλαδή μόνο το περιεχόμενο, οι επιθυμίες, η μνήμη και η προσωπικότητά τους, αλλά ταυτόχρονα και οι δυνάμεις από καθετί νεκρό ή ζωντανό, που ανά πάσα στιγμή τους κυριεύει. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ο εαυτός του,αλλά το κράμα όλων των περασμένων γενεών που εξακολουθούν να ζούν μέσα του, δεν είναι ένα όν με δική του ψυχή, αλλά κομμάτι του απόηχου, σπλαχνικού ή άσπλαχνου, κάθε ρίζας και πράγματος γύρω του.Και, επομένος , αν είμαστε η δύναμή μας -σκέφτομαι-,
είμαστε και οι υπηρέτες των δυνάμεων των γενεών που πέρασαν.
Στο αποστακτήριο του Talisker (το όνομά του βγαίνει από το Thalas Gair, ένα μεγάλο βράχο στο Loch Harport - Loch ίσον λίμνη στα σκοτσέζικα), έχω την εντύπωση ότι συναντώ εντονότερα από οπουδήποτε αλλού (διότι δεν είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω στούς δρόμους του αλκοόλ της Σκοτίας) αυτή την αίσθηση της " δύναμης ", του πεπρωμένου της συνέχειας. Είναι ίσως το μονήρες του τοπίου, οι αντίλαλοι των γαελικών (της αρχαίας ντοπιολαλιάς) που ακόμα ηχούν εδώ κι εκεί, σαν ξαφνικές σπαθιές, στην άδολη γη, που στην πραγματικότητα, από το 1830, δεν ξέρει, σαν από ένστικτο διαιώνισης, να παράγει τόσο στρέιτ, τίποτε άλλο από ό,τι μάθαμε (μας έμαθαν) να λέμε single malt ουίσκι.
Πίνοντας αργότερα, σε κάθε ευκαιρία, ένα Talisker 10 ετών, κοιτάζοντας το φώς, κόντρα στις κορυφογραμμές των Guillin Hills (που ρίχνουν την βαριά σκιά τους στο μοναδικό αποστακτήριο του νησιού) το κεχριμπαρένιο χρώμα του και αναλύοντας στον ουρανίσκο τις μελένιες θαλασσινές και
πιπεράτες γουλιές του, συνειδητοποιώ τη σκόρπια (παντού) δύναμη της αδιατάρακτης μέσα στο χρόνο συνέχειας. " Ένα κράμα των περασμένων γενεών που εξακολουθούν να ζουν...". Έτσι ακριβώς. Είναι ο πιο ζεστός Απρίλιος ,θαρρείς, από όσο υπάρχουν άνθρωποι και όλα (η γή και τα νερά του Skye, το Thalas Gair, οι μνήμες και οι εποχές) στροβιλίζονται παρηγορητικά μες στο μυαλό μου.
Mixing memory and desire... Cheers, Eliot, μακρινέ μου δάσκαλε, ο κόσμος δεν τελειώνει, σε ένα ποτήρι single malt τουλάχιστον όλα μπορούν ευτυχώς να βγάζουν ακόμα φύλλα και καρπούς, έστω και σε μία Waste Land, μία έρημη (όπως η δική σου ) χώρα.

-Γιάννης Τζανετάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου